Regen - Rit 9 : Chasseneuil - Dirac (Angoulême)

Afstand : 155 km  Gemiddelde : 20/u  HS : 120  Stemming : balen

Dat hij ooit zou moeten starten in de regen, stond in de sterren geschreven. Als het maar niet die rit van 150 km zou worden. Helaas, reeds bij het ochtendkrieken stonden de hemelsluizen open. Bij vertrek druppelde het nog, wat hem moed gaf. Misschien wou de regen respect tonen voor zijn heldenmoed, zijn durf.  Met zijn fiets was hij een geworden. Als een Siamese tweeling wrongen ze zich samen door bochten, beukten tegen de heuvels aan of schuurden tegen hoge snelheid over de asfaltwegen. Geen wind die hen nog deerde. Zigzaggend door het landschap, lichaam en machine.

De hemel vertoonde echter een zware vorm van incontinentie. Halt houden onder een afdak was de enige optie. Kaartjes en strookjes weerstonden nog net aan het watergeweld, maar de wegvergissingen stapelden zich op. Dan maar aankloppen en de weg vragen. ‘Désirez-vous un petit café peut-être ?’ De verkleumde verschijning moet medelijden hebben opgewekt. Na een warme babbel over les courageux die naar Compostela trokken, de graanoogst die een ramp dreigde te worden, de dochter die net uit vakantie in Spanje terug kwam en een stevige kop (te) warme koffie uit de microgolf, vertrok hij terug op pad. Op de koffie met zijn partner was er alleen de stilte en de kilte.

Hij spotte dan eindelijk toch twee compostelagangers, Joop en Annie uit Zwolle. ‘Wat zonde toch van je gps. Ik heb nog wel een extra sd kaartje’. Een kaartje ! Hoe stom kon hij zijn daar niet aan te denken. Helaas kaartje van Joop werkte niet. ‘Nou,dan bel je toch gewoon Garmin om uitleg’ . Dat zou hij nu net niet doen. Stel je voor : een helpdesk ! Voor de gps bestond werd er ook al naar Compostela gefietst. Hij haastte zich verder op weg, niet zonder nog een paar wegvergissingen. De hemel dreigde alweer. Hij reed door niemandsland. Een aantrekkelijk landschap zou hij die dag alvast niet missen.

Hoe hij uiteindelijk toch de weg naar het hotel heeft gevonden was hem een raadsel. De geest was leeg. Het lichaam moe. Schrijven ging nog amper. Geen bezoek aan Angoulême. Enkel de idyllische ligging van het hotel kon de dag nog voor een stuk goed maken.