Epiloog

Na zevenentwintig dagen onderweg, waarvan drieëntwintig op de fiets, eindigde zijn leven tot Santiago de Compostela. Het was rond Kerstmis 2010 dat zijn plan vorm kreeg. Hij had nochtans niets met die periode. Wat hem betreft mocht de wereld stoppen met draaien tussen vijftien december en vijftien januari. Alleen maar gehypte beleefdheden en onnatuurlijke verplichtingen. Toch was het uitgerekend in die periode dat zijn verhaal ontstond. Eerst in het diepste geheim, stilaan met mondjesmaat losgelaten op de omgeving. Ongeloof. Hoongelach. Twijfel, onzekerheid en groeiende vorm van sympathie naarmate de tijd vorderde. ‘Zou iemand hem willen begeleiden’, dat was zijn grootste zorg. Vertrekken zou hij zeker, maar toch zo graag met de racefiets. Een voor een openden zijn naastbestaanden hun groot hart.

Al snel toverde hij de plannen tevoorschijn. De route hadden anderen al bepaald. Hij hoefde slechts afstanden en hotelletjes concreet in te vullen. Het zogenaamde echte avontuur van kampeerder had hij al sedert zijn jeugd achter zich gelaten. Genoeg van dat. Als tegenprestatie zou hij wel de tocht laten sponsoren. Zij die nooit de keuze gehad hebben zouden een beetje kunnen meegenieten van zijn onderneming. Het werd een engagement van twaalfduizend euro.

Dagelijks vertelde hij zijn verhaal aan zijn familie, vrienden, kennissen en sponsors. Moderne communicatie liet dit toe. Voor zijn spelling-, stijl – en taalfouten wilde hij zich verontschuldigen. Gepakt door de snelheid van het medium. Hoe zou het er in de middeleeuwen aan toe zijn gegaan, dacht hij bij zichzelf. Zijn verhaal schreef hij steeds op de fiets. Enkel nog op het klavier tokkelen bij aankomst. Het werd een verhaal waar een beetje van de eerste laag werd weg gekrabd en af en toe de tweede laag zichtbaar werd. Zeer af en toe was zelfs de derde laag te zien, mogelijks enkel bij wie hem goed kent.

Waarom hij dit deed heeft hij zelf nooit kunnen achterhalen. De fietsprestatie op zich was een mogelijke uitleg. ‘Erkenning’ zou het volgens Nietsche en zijn neef filosoof ook kunnen geweest zijn. Of babyboomers willen zo laat mogelijk jong sterven, las hij nog net.

Nooit werd hij door het fietsen in moeilijkheden gebracht. De lange, eenzame afstanden, de verveling en af en toe het weer waren zijn grootste vijanden. Het grootste technisch probleem was een drinkbushouder die stuk was nog voor vertrek. Verder tweemaal bij gepompt, eenmaal gesmeerd want niet nodig volgens de fietsenmaker tenzij de ketting piept. Ze gaf geen kik. Het schakelmechanisme kreeg het af en toe behoorlijk lastig in het heuvelland, maar ook hier geen krimp. Nooit lek. Alleen, geen GPS-route meer na 3 dagen. Het was uiteindelijk al bij al een luxeprobleem.

Hij keek vier weken lang geen TV, las amper wat krantentitels op internet. De wereld daarbuiten draaide blijkbaar verder door, soms letterlijk. Die van hem in parallel.

Hij had amoureuze verhoudingen met La Douce en boog soms nederig voor zijn meesteres de Spaanse furie. De wind was nu eens zijn aartsvijand, dan weer een goede vriend. De zon speelde haar subtiele verleidingsspel van geven en nemen. Slechts enkele keren doordrenkte de regen zijn gemoed. Hij neuriede dezelfde melodietjes, dag in dag uit. Hij maakte een song over de alleenstaande. Alleen nog wat melodie nodig. Iets musette-achtig, met een melancholische toets moest het worden.

Zijn grootste ontdekking was zijn liefde voor het schrijven. Behalve met zichzelf had hij verder geen diepgaande conversaties gehad. Echt op zoek ernaar was hij ook nooit gegaan. Ze hadden maar een begrijpelijke taal moeten spreken. Zijn bewondering voor de lange afstand-stappers en -fietsers was enorm. Voor de Spaanse Scherpenheuvel-lopers of fietsers van de laatste honderd kilometer had hij minder respect. Volgens Freddy kan je in Spanje met een Compostolaat gemakkelijker aan een job geraken. Zouden ze het zo ver drijven ?

De devotie, volgens hem gemeend, van zoveel mensen in Compostela overdonderde hem. De aankomst zelf was voor hem geen orgelpunt geweest. De ontmoeting met Hesta daarentegen des te meer. Het onderweg zijn was voorbij. Hij zag respect in de ogen van de juffrouw die hem zijn compostolaat overhandigde De wierookscene op het eind van een viering in de kathedraal wou hij nog meemaken. Volgens Freddy was die wierook vroeger om de stank van de pelgrims enigszins te milderen. Hij legde zijn hand op de schouder van de H.Jacobus uit dank voor de veilige tocht en uit respect voor hen die in dit alles geloofden. Een gigantische leugen of niet ?

Dat boek schrijven, dat zou hij nog eens kunnen doen.