Kaars - Rit 23 : Portomarin - Santiago de Compostela

Afstand : 103 km  Gemiddeld : traag Wind : geen  HS : nog altijd Stemming : verlangend

De kille mist die over het heuvelland hing, trok zeer snel weg en maakte plaats voor een helderblauwe hemel. Zowaar wind in de rug. Zijn laatste dag op weg naar Compostela beloofde een wondermooie te worden. Zou de H. Jacobus hier voor iets tussen zitten ? De aanvankelijk lieflijke kleine wegen en de nog lieflijker dorpjes van boer met koe en boer met schaap, maakten het geheel nog aantrekkelijker. Wegvergissing onmogelijk want hij had maar de stappers te volgen. Alweer een gebied vol legendes en verhalen. Van de treurende jongeling die zelfmoord pleegde om het verlies van zijn zieke lief, het koppel dat als mannelijke pater verkleed werd betrapt en verdreven en Palas de Rei waar prostituees de pelgrims vertroetelden. Geen gezien . Was hij dan geen pelgrim of wat ?

De ditmaal drukker bereden Nacional verderop irriteerde hem en hij besloot toch maar de voorgestelde fietsroute te volgen. Kilometers om en weg van de camino. Wel rustig.

Plots gebeurde het wonder. Zelf kon hij het niet geloven. De week voor zijn vertrek deed hij een testrit van Doornik naar Mechelen, langs de Compostela-route. Even buiten Doornik ontmoette hij Hesta uit Hilversum. Op haar eentje op weg naar Compostela. Twintig kilometer voor Compostela ontwaart hij een zwoegende vrouw die naast haar fiets de helling opstapt. Hesta uit Hilversum. De opeenvolgende hellingen deden haar duidelijk pijn. Hij besloot haar tot in Santiago te vergezellen, ook al duurde dat een uur extra. Tweeduizend zevenhonderd kilometer had ze er op zitten. Tien jaar geleden voorspelden ze dat ze in een rolstoel zou zitten. Nu had ze de camino overwonnen. Hij zelf noteerde een bescheiden tweeduizend driehonderd negenentachtig kilometer op zijn teller. Hj was tevreden en voldaan. Er zijn er altijd die straffer doen.

Bij aankomst de beloofde kaarsen aansteken. Ook hier geen romantiek meer. Elektrische kaarsen met muntstukken. Hij stak er een serie aan : voor hemzelf, voor zijn begeleiders (partner, zoon, dochterlief en de jonge god), voor meter en zij die haar waren ontnomen, voor de familie, voor zijn vader en moeder, voor zijn goede fietsmaat, zijn intiemste vrienden, voor de leden van fietsclub ‘De Wandelaars’ en Rotary, voor de vader van Polleke en al die andere leden die dierbaren hadden verloren, voor dokter Toon, voor Hilde Creevits om goede wegen en fietspaden, voor alle lieve mensen van de HEEEEEELE wereld.

Een epiloog, die moest hij nog schrijven. Volgende week.