Leegte - Rit 8 : Tours-Chasseneuil-du-Poitou (Poitiers)

Km: 120    Gemiddelde: 22/U    Wind:  Z 2-3bf     HS:  120     Stemming : blij

Dreigende regenwolken en de buienradar voorspelden niet veel goeds . Vriend wind vond dat hij al genoeg had meegewerkt, keerde hem de rug toe en blies vanuit het zuiden. Het stoorde hem amper. Het fietsen werd bijna een bijzaak. De eenzaamheid van de weg daarentegen woog zwaarder, maar werd verzacht door de schaarse aanmoedigingen van enkele intimi in de voorbije dagen.

Alweer geen Compostelagangers. Hij begreep maar niet waar die uithingen. De Fransen zelf waren deze week duidelijk allen ten hemel gevaren en ergens gestrand au bord de la mer of langs de oevers van de vele rivieren die Frankrijk rijk was. Doodse stilte in de dorpen waar hij doorreed. De totale leegte. Hij wou zo graag een praatje maken. Met zichzelf praten was niet zo boeiend. Ze kenden mekaar door en door, ook hun diepste geheimen. Hoe zouden bedevaarders te voet deze eenzaamheid verteren ? Hoe zondig of wanhopig moet je zijn om je dit soort boetedoening op te leggen.

Nog 1447 km naar Compostela, met de pijl in de juiste richting. Ook de officiële halte in Ste Catherine-de-Fierbois lag er verlaten bij. De kans op een stempel was nihil. Zelfs de kerk had op zondagmorgen haar activiteiten stop gezet. Alweer de leegte waar je bedevaartsdrukte zou verwachten. Veel stempels had hij nog niet verzameld.

Mijmerend over de afwezige Compostela sfeer trapte hij zich vooruit over de oude vestingstad Vieux-Poitiers, langs de slagvelden van 732 waar Karel Martel de Moren versloeg. De enige slagen die er nu nog werden geleverd waren die van de golfers op de talrijke golfterreinen.

Voor zijn rustdag had hij een stille plek uitgekozen. Alweer de leegte, maar een die rust bracht. De chateau waar hij logeerde had iets charmant oubollig, lag te blaken in de zon die intussen alweer was verschenen. Het dorp stond stil in de tijd. Hij maakte een wandeling door het verleden, genoot met zijn partner van het aperitiefje en een behoorlijk maal en gunde zich nog een pavé d’Amboise als slaapsnoepje. De rustdag tegemoet.