Ze wriemelen door lichaam en geest, de angsten en twijfels, net als sprinters in een peloton, kwakkend en wringend voor een ideale positie. En ze zijn met veel.
Zal ik genoeg jus in de benen hebben om die bergen over te geraken ? Wat als het licht uitgaat ? Kon ik maar en danseuse naar boven rijden . Zal ik een tandje kunnen bijsteken als het wat minder gaat ? Ik zal toch niet in een chasse-patat terecht komen door nodeloos de verloren km van de dag proberen in te halen ?
Wat als het slechte weer alles spaak doet lopen ? Geraak ik niet overstuur of de pedalen kwijt bij het zien van vrouwelijk supportersschoon langs de weg ? Zal ik voldoende grinta hebben om me tijdig los te rukken uit het peloton loslopende honden ? In hoeveel bochten zal ik me niet moeten wringen en zal ik niet te kort door de bocht gaan? Hoe zal het zitten met het zitvlak ? Wordt het harken met het hol open ?
En wat als ik culinaire of andere remmen teveel heb losgegooid ? In waaiers rijden, aan de rek hangen of wieltjes zuigen zal ook al niet kunnen, want ik zal zelf waaier en rekker tegelijk moeten zijn. Zullen de knieën, de nek en schouders of eender welk lichaamsdeel niet opspelen en mijn koers hinderen ? Hoe zal het gaan met de bevoorrading ? Zou ik oortjes moeten hebben ? En zal mijn boterham met pindakaas wel volstaan ? Zal ik de ketting strak genoeg kunnen leggen ? Ik ga mijn fiets toch niet aan de haak moeten hangen ?
Hoe sterk is de eenzame fietser ?
Tot volgende week
zondag 27 maart 2011
zondag 20 maart 2011
Grote sprong voorwaarts
De 'Poules de Luxe' (eetfestijn van Rotary club Mechelen Opsinjoor) van gisteravond hebben geen windeieren gelegd. Er zijn maar liefst 230 km sponsoring bijgekomen, wat de teller nu op 916 km heeft gebracht en ons tot net voorbij Angoulême duwt. Nog 1184 km te sponsoren, maar we zitten op schema.
Bedankt mensen voor al die steun. Het was trouwens alweer een reuze-party waarvan hier enkele sfeerbeelden.
Soms zitten we met de vraag hoe deze kleinschalige fundraising te kaderen in de grootschalige ellende die zich in Japan, Libië en andere gebieden afspeelt. Maar misschien moeten we de grootschaligheid overlaten aan de Sandra Bullocks van deze wereld (1 miljoen voor Japan). Of die gekke chinees, die anderhalf miljoen neertelt voor een puppy, overtuigen om vooralsnog die puppy aan een weeskindje te geven. En zou een gedeelte van de miljarden diamantfraude die deze week aan het licht kwam kunnen doorgesluisd worden naar die grootschalige ellende a.u.b?
Op die manier kunnen wij ons verder inzetten voor de kleinschalige ellende rondom ons. Een EN EN verhaal.
En vermits de lente toch in de lucht hangt, hier nog wat gewoordel geproduceerd in 2003 tijdens een vroege mooie ochtendrit :
Oude mensjes met hun hondjes
Jonge meisjes met hun kontjes
Ach wat kan de lente
toch frivolig zijn
Blanke bloesem aan de bomen
Eenzaam fietsend met mijn dromen
Ach wat kan de lente
Inspirerend zijn
En de paasboom in de tuinen
Lekker gras om in te duinen
Ach wat kan de lente
Toch opwekkend zijn
Tot volgende week
Bedankt mensen voor al die steun. Het was trouwens alweer een reuze-party waarvan hier enkele sfeerbeelden.
Op die manier kunnen wij ons verder inzetten voor de kleinschalige ellende rondom ons. Een EN EN verhaal.
En vermits de lente toch in de lucht hangt, hier nog wat gewoordel geproduceerd in 2003 tijdens een vroege mooie ochtendrit :
Oude mensjes met hun hondjes
Jonge meisjes met hun kontjes
Ach wat kan de lente
toch frivolig zijn
Blanke bloesem aan de bomen
Eenzaam fietsend met mijn dromen
Ach wat kan de lente
Inspirerend zijn
En de paasboom in de tuinen
Lekker gras om in te duinen
Ach wat kan de lente
Toch opwekkend zijn
Tot volgende week
zondag 13 maart 2011
Ode aan de vrouw
In deze voorbije drukke vrouwenweek met bestuursquota, de nog steeds onvermijdelijke vrouwendag, Hema-hoofddoek-perikelen, CD&V hoofdredactrices bij de Morgen, past het misschien om gewoon even een ode te brengen aan zij die me al jaren begeleidt op mijn levensfietstocht :
de tengere rietplant
in de oeverloze stroom
van mijn gevoelens
ben jij
eeuwig oriëntatiepunt
voor mijn gemoedsmassa
al teistert onstuimig gedruis
jouw soepele stengel
of glijden prikkelende zorgrimpels
om je heen
je schoonheid verbleekt
noch verwelkt
hoever de vloed ook uitvloeit
en doordringt tot in onzeker gebied
steeds opnieuw
vindt de stroming
zijn weg terug naar jou
zijn rustpunt
zijn monding
Copyright 2011
Niets uit deze uitgave mag worden gecopiëerd of gepubliceerd tenzij met toestemming van de auteur en sponsoring van minimum 10 kilometer a rato van 5€/km.
Japan kraakt onder aardbevingen en tsunami. Onze gedachten zijn bij ex-collega Jane en gezin, in Tokio, maar gelukkig OK volgens facebook-berichten.
de tengere rietplant
in de oeverloze stroom
van mijn gevoelens
ben jij
eeuwig oriëntatiepunt
voor mijn gemoedsmassa
al teistert onstuimig gedruis
jouw soepele stengel
of glijden prikkelende zorgrimpels
om je heen
je schoonheid verbleekt
noch verwelkt
hoever de vloed ook uitvloeit
en doordringt tot in onzeker gebied
steeds opnieuw
vindt de stroming
zijn weg terug naar jou
zijn rustpunt
zijn monding
Copyright 2011
Niets uit deze uitgave mag worden gecopiëerd of gepubliceerd tenzij met toestemming van de auteur en sponsoring van minimum 10 kilometer a rato van 5€/km.
Japan kraakt onder aardbevingen en tsunami. Onze gedachten zijn bij ex-collega Jane en gezin, in Tokio, maar gelukkig OK volgens facebook-berichten.
maandag 7 maart 2011
Brief aan vader
Dag Vader,
Het cyclocross-seizoen is alweer voorbij en de koersgekte is vorig weekend losgebarsten. Voor beide disciplines had je een enorme passie en liefde. Maar ja, we woonden dan ook in het hol van de koers : Mater. Geen oord bereikbaar zonder een heuvel : De Edelare, Wolvenberg, Volkegemberg, Varent, Taaienberg, Kerkgate. Weer of geen weer, we fietsten er op los. Jij naar je werk, ik naar school. Tot ik die routine ruilde voor de weliswaar leuke, maar beëngende stad. Zelfs decennia lang geen fiets meer.
Je had het zo vaak over je helden : Firmin van Kerrebroeck, Roger De Clercq in de cross, Tuur De Cabooter, Raymond Impanis, Rik Van Steenbergen in de koers. 'Tuur had weer schuim op zijn lippen bij aankomst. Hij pakt te veel'. Ze pakken nog, vader. Nu heet dat doping. Oh ja, je gelooft het nooit, ze hebben nu oortjes. 't Is te zeggen, ze hadden oortjes, en nu weten ze niet meer hoe ze moeten koersen. In jouw tijd reden ze gewoon om de eerste te zijn, zo hard mogelijk dus. Sommige van die cyclocrossers reden zelfs de Ronde van Frankrijk. Als ze nu 1 koers winnen zijn ze gelukkig voor een heel jaar.
Op het WK cyclocross in Edelare in 1957 mocht ik mee van voor tot achter de schermen, want jij zat in het bestuur. Nu zouden ze mij een VIP noemen. Ik zie me nog verloren in de modderige velden, starend naar de helden van toen. Ze kwamen van overal in Europa naar dat godvergeten gat Edelare : Zweden, Duitsers, Hongaren, Fransen... Misschien deden sommigen er wel 3 dagen over om er te geraken. Mondialisering avant la lettre.
Maar zie, vader, de passie is overgeslagen. Meer zelfs. Ik ben nu zelf wielertoerist en, hou je vast, rij binnenkort naar Santiago de Compostela (dat ligt ver weg, in Spanje). En om te trainen, inderdaad, ga ik terug naar het hol van de koers. De cirkel van het leven ? Toch spijtig dat je zo vroeg het levenspeloton hebt moeten verlaten.
Ik zal voor jou en de koers een kaars aansteken in Compostela.
Het cyclocross-seizoen is alweer voorbij en de koersgekte is vorig weekend losgebarsten. Voor beide disciplines had je een enorme passie en liefde. Maar ja, we woonden dan ook in het hol van de koers : Mater. Geen oord bereikbaar zonder een heuvel : De Edelare, Wolvenberg, Volkegemberg, Varent, Taaienberg, Kerkgate. Weer of geen weer, we fietsten er op los. Jij naar je werk, ik naar school. Tot ik die routine ruilde voor de weliswaar leuke, maar beëngende stad. Zelfs decennia lang geen fiets meer.
Je had het zo vaak over je helden : Firmin van Kerrebroeck, Roger De Clercq in de cross, Tuur De Cabooter, Raymond Impanis, Rik Van Steenbergen in de koers. 'Tuur had weer schuim op zijn lippen bij aankomst. Hij pakt te veel'. Ze pakken nog, vader. Nu heet dat doping. Oh ja, je gelooft het nooit, ze hebben nu oortjes. 't Is te zeggen, ze hadden oortjes, en nu weten ze niet meer hoe ze moeten koersen. In jouw tijd reden ze gewoon om de eerste te zijn, zo hard mogelijk dus. Sommige van die cyclocrossers reden zelfs de Ronde van Frankrijk. Als ze nu 1 koers winnen zijn ze gelukkig voor een heel jaar.
Op het WK cyclocross in Edelare in 1957 mocht ik mee van voor tot achter de schermen, want jij zat in het bestuur. Nu zouden ze mij een VIP noemen. Ik zie me nog verloren in de modderige velden, starend naar de helden van toen. Ze kwamen van overal in Europa naar dat godvergeten gat Edelare : Zweden, Duitsers, Hongaren, Fransen... Misschien deden sommigen er wel 3 dagen over om er te geraken. Mondialisering avant la lettre.
Maar zie, vader, de passie is overgeslagen. Meer zelfs. Ik ben nu zelf wielertoerist en, hou je vast, rij binnenkort naar Santiago de Compostela (dat ligt ver weg, in Spanje). En om te trainen, inderdaad, ga ik terug naar het hol van de koers. De cirkel van het leven ? Toch spijtig dat je zo vroeg het levenspeloton hebt moeten verlaten.
Ik zal voor jou en de koers een kaars aansteken in Compostela.
Abonneren op:
Posts (Atom)