Dag Vader,
Het cyclocross-seizoen is alweer voorbij en de koersgekte is vorig weekend losgebarsten. Voor beide disciplines had je een enorme passie en liefde. Maar ja, we woonden dan ook in het hol van de koers : Mater. Geen oord bereikbaar zonder een heuvel : De Edelare, Wolvenberg, Volkegemberg, Varent, Taaienberg, Kerkgate. Weer of geen weer, we fietsten er op los. Jij naar je werk, ik naar school. Tot ik die routine ruilde voor de weliswaar leuke, maar beëngende stad. Zelfs decennia lang geen fiets meer.
Je had het zo vaak over je helden : Firmin van Kerrebroeck, Roger De Clercq in de cross, Tuur De Cabooter, Raymond Impanis, Rik Van Steenbergen in de koers. 'Tuur had weer schuim op zijn lippen bij aankomst. Hij pakt te veel'. Ze pakken nog, vader. Nu heet dat doping. Oh ja, je gelooft het nooit, ze hebben nu oortjes. 't Is te zeggen, ze hadden oortjes, en nu weten ze niet meer hoe ze moeten koersen. In jouw tijd reden ze gewoon om de eerste te zijn, zo hard mogelijk dus. Sommige van die cyclocrossers reden zelfs de Ronde van Frankrijk. Als ze nu 1 koers winnen zijn ze gelukkig voor een heel jaar.
Op het WK cyclocross in Edelare in 1957 mocht ik mee van voor tot achter de schermen, want jij zat in het bestuur. Nu zouden ze mij een VIP noemen. Ik zie me nog verloren in de modderige velden, starend naar de helden van toen. Ze kwamen van overal in Europa naar dat godvergeten gat Edelare : Zweden, Duitsers, Hongaren, Fransen... Misschien deden sommigen er wel 3 dagen over om er te geraken. Mondialisering avant la lettre.
Maar zie, vader, de passie is overgeslagen. Meer zelfs. Ik ben nu zelf wielertoerist en, hou je vast, rij binnenkort naar Santiago de Compostela (dat ligt ver weg, in Spanje). En om te trainen, inderdaad, ga ik terug naar het hol van de koers. De cirkel van het leven ? Toch spijtig dat je zo vroeg het levenspeloton hebt moeten verlaten.
Ik zal voor jou en de koers een kaars aansteken in Compostela.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten