Zalig Pasen

Dag heilige Jacobus,

Vooreerst : Zalig Pasen, ook aan mijn lezers trouwens. Alhoewel de betekenis van Pasen en Zalig me al lang is ontgaan, heb ik de gewoonte niet verleerd. Ik ben namelijk opgegroeid binnen de dictatuur van het bedrijf waar je mede-oprichter van bent, en dan verleer je bepaalde gewoontes nooit meer. Zelf geloof ik al lang niet meer in je bedrijf en haar produkten. Ik kon me niet meer vinden in die obscure rituelen en onverstaanbare teksten die dagelijks, wekelijks op mij werden losgelaten. Hopelijk geeft me dat niet te veel problemen met pelgrims onderweg die wel met een Hoger Doel naar ginder afzakken. Het zouden genante discussies kunnen worden.

Geef toe, dat kan toch onmogelijk het bedrijf zijn dat jij,  Jezus en die elf anderen voor ogen hadden bij de oprichting. Mijn vertrouwen is over de jaren heen te veel geschaad. Al heel vroeg na de oprichting werden halve waarheden en leugens verspreid. Neem nu Pasen : dat is blijkbaar gewoon gejat, godbetert, van de heidenen. Het is gewoon een lentefeest, ter ere van de godin van de vruchtbaarheid met het ei als symbool. De klokken van Rome dan weer medeplichtig maken aan het droppen van die eieren in de tuin op paaszondag, heb ik als kind wel altijd een leuk idee gevonden. De protestanten zweren bij de paashaas, wat me met eieren minder verzoenbaar lijkt.

Zeer recentelijk ontdekte ik nog leugen, een met betrekking op jouw persoon. Niet alleen ben je in Compostela en omstreken nooit komen prediken tijdens je leven, je bent er ook nooit begraven geweest. Werknemers uit uw bedrijf hebben dat, over de jaren heen, gewoon verzonnen.

Trouwens, wat nu in je belgisch filiaal aan de gang is slaat alle verbeelding. Niet alleen heeft een van de vroegere afdelingshoofden het redelijk 'uitgehangen', met kinderen nota bene, de country manager wil terug naar de rituelen en bizarre teksten die ik in mijn jeugd zo heb verfoeid. Nu, qua product placement kan dat tellen : je weet tenminste dat je nu echt een oubollig produkt koopt. Ik geef toe, met die meer recente entertainment sfeer van mislukte showpriesters was ik ook niet opgezet. Aan stijve harken zoals wij is gospelen immers niet besteed.

En dan die merchandising : wijwaterflesjes, scapulieren (het woord alleen al), kaarsen, ik vermoed gewijde schelpen in Compostela. Ok, de kleinhandel moet ook leven, maar produceer toch eens iets meer van deze tijd : een I-kaars, e-schietgebeden, mobile biechten, sky-pen...

Kan die CEO van jullie in Rome niet eens ingrijpen of vervangen worden ? Of kan jij, als mede-oprichter niet eens op tafel slaan. . Of wat dacht je van een fusie? Zeer in de mode. Met de protestanten bijvoorbeeld, of waarom niet, de islam. Dat brengt echt verfrissing in een bedrijf en alle overbodige of moeilijke werknemers kunnen dan de wacht worden aangezegd.

Heilige Jacobus, ik ben hopelijk niet te hard. Voor mij is het totaal irrelevant, maar voor al die mensen die toch nog in uw strategie en missie geloven en uw produkten kopen, zou er toch wat meer respect mogen zijn. Doe er iets aan. Alhoewel ik denk dat een kaars niets anders kan dan opbranden, ga ik er toch nog een aansteken voor al die mensen die nog in je bedrijf geloven.

Morgenvroeg zal mijn moederklo(e)kje wel voor paaseieren hebben gezorgd. Er zijn tradities, net zoals zalig Pasen, waar niet aan te tornen valt : een boterhammeke met chocolade-eieren.


Tot volgende week.

De tijd

Als een pletwals achter me aan stuwt de tijd me vooruit naar 29 mei, de dag van vertrek. Niet traag tikkend, maar met aanmanend geratel dat er nog van alles moet gebeuren voor de Compostela-tocht : routekaartjes maken en instuderen, wegens niet onfeilbare GPS-technologie, logies nog eens één voor één checken, lijstje voor fiets- en andere kledij maken, fietsmateriaal en benodigdheden checken, fiets grondig laten nakijken, afstanden en hoogtes nog eens berekenen, intensief trainen. De tijd heeft geen medelijden, laat niet veel ruimte meer om de zijwegen waar ik zo graag vertoef, in te slaan: die van de literatuur, muziek, kookkunst, filosofie, fotografie. Hij harnast en dwangbuist, maant aan op de hoofdweg te blijven, toegegeven, zelf gekozen.

Vaak is er geen keuze. De allesbepalende tijd manipuleert, domineert ons leven, werk, gezin, zelfs hobby en vrije dagen. Hoe zalig zou het niet zijn om complexloos, niet gestuurd door tijd, intuïtief te mogen dobberen op het netwerk van alleen maar zijwegen van genot, kennis, liefde, verlangen, lust, alles lukraak door elkaar. Maar de tijd waakt, controleert, dirigeert, houdt ons op de hoofdweg tot we de ultieme dead-line hebben bereikt. Dan laat de tijd ons voor eeuwig met rust.

De tijd, ik haat hem. Kon ik hem maar doden.

Tot volgende week.

Een groot hart

Even een maand terug in de tijd. Eerste afspraak met de sportarts voor het trainingsschema en andere wijze raad. "Je zal 3-4 keer per week moeten trainen. Uithouding intensief, extensief, trage kracht, weerstand, snelkracht. Binnen hartslag zus en zo rijden, trapfrequentie 95 of hoger of lager ". Een voor mij vreemde terminologie, in schril contrast met de keukenwoordenschat waar ik meer vertrouwd mee ben. Je moet begot trappen en nog rekenen ook. " Oh ja, en dat gewicht moet naar omlaag. Dat is allemaal vet." Dat kunnen ze namelijk meten tegenwoordig met de vet-o-meter. Zo'n ding dat je met beide handen voor je uithoudt en waarvan je zo kan vermoeden dat het je bespioneert op plaatsen waar je geen vermoeden van hebt. Ik dacht ongewild aan Toon Hermans toen ik daar met dat ding voor mij stond. Ik ben zeker dat hij hier een halfuur durende conférence zou kunnen over maken. De bourgondiër in mij ervoer een lichte paniek. "En wat betreft alcoholgebruik dokter ?" "Sowieso zijn 21 glazen per week het maximum voor elke volwassen man". Oef, de zondagse Omer en het dagelijkse wijntje zouden dus net nog kunnen.

Deze week opnieuw op bezoek." We boeken vooruitgang, klonk het nogal droog. Recup is verbeterd, hartslag in rust wat trager. Maar er is nog veel werk" Niet het hoera-geroep dus dat ik mezelf al had toebedeeld, overtuigd van mijn groeiende vorm. Een poging om de limiet van de duur-hartfrequentie van 135 te mogen overschrijden werd in de kiem gesmoord. "Je hart zou te groot kunnen worden." Ik heb altijd gedacht dat het goed nieuws was als mijn moeder zei 'diene mens heeft een groot hart'. Niet nooodzakelijk dus. Een klein hartje hoef ik ook niet, dat is voor mensen met een grote mond. Maar goed, als het maar op de juiste plaats zit, denk ik dan.

"Blijven klein trappen en desnoods trager rijden, maar bij duurtraining niet boven die 135 komen" Plots voelde ik me even de kleuter op zijn driewielerke : trappen als zot en niet vooruit geraken. De vet-o-meter is niet meer bovengehaald, er was 3 kilo af (2,5 volgens de weegschaal van de sportarts, maar weegschalen kunnen verschillen nietwaar). De bourgondiër in mij werd verder gerustgesteld.

Weet je wat, ik laat het niet aan mijn hart komen.

Tot volgende week

De Ronde

In het begin van onze fietsjaren ploeterden mijn goede vriend en ik, de dag van De Ronde, op de Steendonkroute. Onderstaand is opgedragen aan zowel de helden van De Ronde als alle beginnende fietsers zoals wij toen.

Noeste rennerslijven
warmen op
voor de moeder aller Rondes
Wrakke managerlijven
wanhopig op zoek
naar het routebegin

Noeste lijven
wriemelen
door het bochtige landschap
Wrakke lijven
beuken in
tegen niets ontziende wind

Noeste lijven
zwoegen
over vlaamse heuvelruggen
Wrakke lijven
geilen
op Duvel en Palm

Noeste lijven
wroeten
voor die ereplaats
Wrakke lijven
balen
van de eentonigheid

Noeste lijven
triomferen
op het podium
Wrakke lijven
benevelen zich
met tripel nat

Tot volgende week