Als een pletwals achter me aan stuwt de tijd me vooruit naar 29 mei, de dag van vertrek. Niet traag tikkend, maar met aanmanend geratel dat er nog van alles moet gebeuren voor de Compostela-tocht : routekaartjes maken en instuderen, wegens niet onfeilbare GPS-technologie, logies nog eens één voor één checken, lijstje voor fiets- en andere kledij maken, fietsmateriaal en benodigdheden checken, fiets grondig laten nakijken, afstanden en hoogtes nog eens berekenen, intensief trainen. De tijd heeft geen medelijden, laat niet veel ruimte meer om de zijwegen waar ik zo graag vertoef, in te slaan: die van de literatuur, muziek, kookkunst, filosofie, fotografie. Hij harnast en dwangbuist, maant aan op de hoofdweg te blijven, toegegeven, zelf gekozen.
Vaak is er geen keuze. De allesbepalende tijd manipuleert, domineert ons leven, werk, gezin, zelfs hobby en vrije dagen. Hoe zalig zou het niet zijn om complexloos, niet gestuurd door tijd, intuïtief te mogen dobberen op het netwerk van alleen maar zijwegen van genot, kennis, liefde, verlangen, lust, alles lukraak door elkaar. Maar de tijd waakt, controleert, dirigeert, houdt ons op de hoofdweg tot we de ultieme dead-line hebben bereikt. Dan laat de tijd ons voor eeuwig met rust.
De tijd, ik haat hem. Kon ik hem maar doden.
Tot volgende week.
Tot volgende week.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten