Afstand : 110 km Gemiddeld : 20/U HS 120 Stemming : vrolijk
Met La Douce was de verhouding nogal koel geweest de laatste dagen. Hij had zijn aandacht voor haar enigszins verloren. Ze lag er immers onverzorgd, slordig en kil bij. Vandaag verscheen ze alweer in al haar schoonheid. Haar mooie rondingen tekenden zich lijnscherp af in haar strakke goudblonde jurkje. Traag, met geduldige liefde gleed hij erover heen, bewust van het feit dat het niet meer met de panache was van toen hij nog een echte jongeling was.
Met La Douce was de verhouding nogal koel geweest de laatste dagen. Hij had zijn aandacht voor haar enigszins verloren. Ze lag er immers onverzorgd, slordig en kil bij. Vandaag verscheen ze alweer in al haar schoonheid. Haar mooie rondingen tekenden zich lijnscherp af in haar strakke goudblonde jurkje. Traag, met geduldige liefde gleed hij erover heen, bewust van het feit dat het niet meer met de panache was van toen hij nog een echte jongeling was.
De lucht trok open en weer dicht, als de trekzak van een musette-accordeonist die twijfelt of hij een somber of een zonnig lied zou spelen. Het werd beide. Musette, daar hield hij van. Geërfd van zijn vader. Die vond televisie een flauw tijdverdrijf, nooit iets te zien, maar het musette halfuurtje op Frankrijk op zaterdagavond zou hij voor geen geld missen. Bij familiefeestjes toverde wel altijd een of andere oom een trekzak tevoorschijn en werd er gedanst en gezongen : daar bij die molen, duivekot, lichtjes van de Schelde, onbegrijpelijke liedjesteksten waarvan hij pas later besefte dat ze schunnig waren. Ook franse liedjes met l’amour toujours nooit ver af.
De stop in Aubeterre-sur-Dronne zinde hem. Een van de weinige dorpjes dat niet op –ac eindigde. Voor de eerste keer een dorpje waar je kon in kuieren. De Compostela-franchising was duidelijk aanwezig: straten, kerken, winkels en eethuizen, ze hadden allemaal wel iets met St. Jaques. Engelsen alom, want de Dordogne niet heel ver. Een stukje Frankrijk dat ze nooit zouden loslaten. Ooit verslagen door de Fransen, nooit verteerd.
Bonjour Roger!
BeantwoordenVerwijderenHet stilaan verdorrend gras en groen kan hier vandaag - na de mooiste lente sinds ons bestaan(!) - eindelijk zijn dorst lessen, ik vermoed een beetje in lijn met jouw Compostella rit tijdens dag 9 (?!). Voor de plantjes is dat natuurlijk wel leuker dan voor fietsers hé! Eigenlijk ben ik toch een boffer; moet lukken dat ik mijn ontslag gekregen heb net voor het uitbreken van zo een uitzonderlijke lente. Misschien een signaal dat het geluk en de voorspoed - na het zware labeur tijdens de Pfizer periode - nu in aantocht is (?). Ik ben nog nooit zo vroeg in het jaar zoveel buiten geweest, mijn tuin was nog nooit zo mooi en zo vroeg in orde, en nooit eerder had ik zo'n bronzig kleurtje in de lente, ook al heb ik er deze keer helemaal niets speciaals voor moeten doen. Het doet deugd om voor een keer elke dag te kunnen doen waar ik zin in heb.
De regen van vandaag is het ideaal moment om andere gezellige geneugten binnenshuis op te zoeken, het voelt een beetje als het opnieuw aansteken van de open haard na een kille herfstdag. Het ideale moment dus om vol verwachting en vooral met veel nieuwsgierigheid naar jouw blog te gaan! Hoe ver zou Roger nu zijn op zijn fietstocht en hoe voelt hij zich, wat maakt hij allemaal mee onderweg? Zijn de ritten en de afstanden niet te zwaar?
Ik ken jou nu al meer dan 12 jaar, maar dan vooral uit onze gemeenschappelijke professionele omgeving. Ik heb sinds eind jaren negentig persoonlijk kunnen ondervinden welk een uitstekende leader en people manager jij was voor Pfizer en voor de collega's in jouw team. Ik herinner me ook nog die Roger die zoveel voorop was op zijn tijd en tot grote verbijstering en onbegrip van alle andere sr.management leden, als eerste het lef had om een persoonlijk apart luxe kantoor te weigeren. Neen jij wou net zoals al jouw direct reports gebruik maken van de 'hotel offices' in Pfizer Dôme. Tot op vandaag zijn er weinig die de stap hebben durven zetten, weinigen die jou hierin gevolgd zijn... Voor wie dagelijks te maken had met soms moeilijke (of pretentieuse) klanten, was het een verademing om met Roger te kunnen samenwerken, tenminste een 'normale klant' die met beide voeten op de grond stond en die in plaats van vooral met zichzelf bezig te zijn, veel oog had voor de ontwikkeling van al het potentieel dat in zijn medewerkers aanwezig was.
Veel later pas vernam ik dat je bovendien ook nog de kwaliteiten hebt van een goede hotelmanager en zelfs een slow food specialist bent, die ongetwijfeld zijn gasten goed in de watten legt. Recent kwam ik dan tijdens het etentje bij Iris ook nog te weten dat je intussen een echte prof wielrenner bent geworden die nu onderweg is naar Compostella... en dat op jouw 62st. Ongelooflijk allemaal! Ik weet zeker dat al diegenen die jou kennen net als ik één en al bewondering hebben voor jouw zo vele kwaliteiten.
Ik was verrast te lezen hoe ver je al "gezakt" bent in Frankrijk en las met veel plezier jouw dagelijkse route-ervaringen en de goede en de iets minder leuke momenten en emoties. Bij het lezen had ik wel de indruk dat het elke dag wat leuker wordt, wat mooier en ook wat spannender. Crescendo dus en dat beloofd toch nog veel mooie dagen en ervaringen. Ik ben alvast benieuwd om het vervolg te lezen. Ik hoop dat je nog wat meer Compostella toeristen en dan vooral wielrenners zal tegenkomen en veel andere gastvrije mensen die jou onderweg een glaasje (wijn?) aanbieden! Heerlijk is dat toch om zoveel nieuwe ervaringen, ontmoetingen en ontdekkingen te doen.
Blijf volhouden hé en blijf vooral voorzichtig rijden en op het einde van elke dag verder lekker genieten van de rust en de plaatselijke gastronomie. De mooiste streken heb je nog voor de boeg.
Zoals zovelen stuur ik jou van op afstand veel aanmoedigingen en veel moed toe! Ik blijf jou zeker ook nog verder op de blog volgen tot in Compostella!
Doe ook de groetjes van mij aan jouw echtgenote.
Bonne continuation et à la prochaine!
Ariane De Henau