Hond - Rit 11 : Puisseguin - Muret

Afstand : 105 km  Gemiddeld : 23/u  Wind : Z 2bf  HS : 119 Stemming : sereen

Vandaag had hij geen goede benen. Dat voelde hij al bij de start, laverend door de wijngaarden. De proeverij die hij zich de avond tevoren had gegund was nochtans van een bescheiden niveau. Indruk hadden de geproefde wijnen geenszins op hem gemaakt. Te bescheiden geweest waarschijnlijk. Hier heerste de Parker-manie en worden duizenden euro’s verwisseld voor een fles wijn. St. Emillion straalt rijkdom uit.

Het landschap evolueerde van enkel wijngaarden, over wijngaarden met hier en daar wat bos, tot bos met hier en daar een wijngaard, en tenslotte niets dan bos, bos, bos uren lang. Hij reed door het Parc Regional des Landes de Gascoigne. Geen hond te zien. Of toch.

Plots dook hij op uit het niets. Eerst rende die tergend voor hem uit, hield even halt om dan de  aanval van achter te kunnen inzetten. Van honden kent hij niets. Allemaal Duitse schepers wat hem betreft, zoals die op de boerderij waar hij als kleuter elke dag voorbij moest, met de schrik in het hart. Telkens die agressie, dat moordend geblaf. Neen, met honden had hij niets. Een panische angst maakte zich van hem meester. Hij torpedeerde zijn fiets zodanig vooruit dat het beest van verbazing ter plekke bleef staan. Zo hard had hij nog nooit gereden. Pas kilometers en een regenbui verder bereikte zijn hartslag opnieuw het normale niveau.

Hij had stiekem gehoopt dat de Compostela-tocht ook wat culinaire verrassingen zou brengen. Het woord culinair is tenslotte in Frankrijk uitgevonden. Geen verfijning meer. Stagnatie door gemakzucht. Alleen in de logis in het piepkleine dorpje Le Muret vond hij de principes terug van de terroir. De succulente ‘Ravioli Gascon au pot de feu’ begeleid door een betaalbare Pessac-Leognan bevestigden dat Frankrijk het wel nog kan.