Klim - Rit 14 : St Jean-Pied-de-Port - Pamplona

Afstand : 74 km  Gemiddeld : 19/u  Wind : NW 2bf  HS : 133 Stemming : euforisch

Duizend driehonderd veertig kilometer zat er op. Het eerste echte klimwerk kondigde zich aan. Voor hem althans. Geroutineerde wielertoeristen lachen eens met een 1057 m hoge berg over 20 km. Alhoewel een kind van de Vlaamse Ardennen, klimtalent had hij niet echt. Hij kon er zich bij momenten zelfs cynisch over vermaken met de vrienden. Een berg oprijden was niets voor hem. Met de training van de laatste weken was het vertrouwen wel gegroeid, en de heuvels die hij tot nog toe te verwerken had gekregen leken luttel. Maar toch.

Met het vertrek uit St Jean-Pied-de-Port nam hij tegelijkertijd ook afscheid van La Douce. Met gemengde gevoelens. Ze hadden mekaar geregeld opgevreeën en van elkaars aanwezigheid genoten, maar er waren ook heel wat momenten van kilte, afstand, onverschilligheid, niet ingeloste verwachtingen. Misschien was hij te veel met zichzelf en zijn afstanden bezig geweest, niet de attentie gegeven die ze verdiende. Was het niet allemaal wat te vluchtig geweest ? Benieuwd wat de Spaanse furie zou brengen.

De klim werd een lachertje. Even vreesde hij voor de wind die kwam opzetten. Het ging echter zo vlot dat zijn partner pas geruime tijd later aankwam op de afspraak aan de abdij van Roncesvalles. Een betoverende ligging tussen twee hellingen in. Compostela-gangers alom. Even een stempel halen bij de juffrouw aan de balie, die ofwel diep ongelukkig was dat ze tijdens dit lange weekend moest werken, of de avond tevoren werd gedumpt. Hij had zich het onthaal in Spanje iets lieflijker voorgesteld.

Een groepje Baskische wielertoeristen schuurde hem voorbij. Nog net de reflex om aan te pikken. Tegen een goede 36 per uur raasden ze over de weg naar Pamplona. Benieuwd of hij de gevleugelde adelaars ook op de hellingen zou kunnen volgen. Wel een krimp, maar afhaken, neen. Wel diep gaan. Even was de wielertoerist in hem weer wakker geworden. Even vergeten dat hij onderweg was naar Compostela. Het was tenslotte zondagmorgen.

Met Pamplona was het verliefdheid op het eerste gezicht, passioneel, stormachtig bijna. Oude schoonheid of schone oudheid, hoe moest hij het omschrijven. Hier zou hij uren kunnen door slenteren, uren zitten staren met een Sangria naar de Spaanse families op hun zondags. De soundcheck van een Keltische folkgroep en het jammen van een groep Afrikanen op het grote plein voorspelden zwoelheid en zondigheid die avond. Daar zou hij een deel van zijn. Twee dagen lang hopelijk.