Oorlog - Rit 3 : St. Quentin-Compiègne

Km: 80    Gemiddelde: 26/U    Wind:  NW3bf     HS:  122     Stemming : grimmig

Hij was in oorlogsstemming, maar wist niet goed met wie : zijn gps of zijn computer. Op de gps geen spoor meer te bekennen van de route, de computer weigerde nog communicatie met de gps. Het had geregend, het was kil. Noord-Frankrijk had het zonnige kleedje van gisteren al opnieuw ingeruild voor de grijsgrauwe jurk. Vriend wind was ook weer van de partij, alhoewel deze de indruk gaf met een licht schuldgevoel te zitten. Eerst even schuchter langszij, later pal van achter. De zon had zich gisteren blijkbaar ook vergaloppeerd en slaagde er pas zeer laat op de dag in wat wolken opzij te drummen.

Hij voelde dat calimero-gevoel opkomen. C’est trop injuste, al die tegenslag. Zijn moeder vond ook altijd dat de ander altijd chance had, en zij niet, maar dat was dan wel omdat ze nooit won met de nationale loterij. Opvoeding. Het kleeft aan je. Gelukkig is er steeds zijn levensbegeleidster, de tengere rietplant in de oeverloze stroom van zijn gevoelens. De korte tussenstop en het kopje koffie met haar in Noyon brachten verkwikking.

Nu was hij wel wat vertrouwd met de grilligheden van de technologie, de ‘ vanavond niet schat’ – reflex. Vandaar zijn knooppunten-systeem à la française. Hij was trots op zijn voorzienigheid. Altijd dat stapje vooruit denken als het er op aankomt. Het werkte behoorlijk goed en besloot voorlopig maar zonder gps te rijden. Technologie gekoppeld aan een middeleeuwse bedevaart had nochtans wel iets, vond hij.

Hij paste voor het eerst de ‘man bijt hond’ truc toe : je suis un pélérin belge en vélo à Compostelle. ‘ Vous êtes très courageux, monsieur’. Mijn schoonfamilie is belgisch : vader uit vlaanderen, moeder uit wallonië. Bijna vergeten dat we daarom bijna opnieuw oorlog voerden. 'Het is moeilijk contact leggen hier. De mensen zijn nogal gesloten.'

Bijhet naderen van Compiègne reed hij door echt oorlogsgebied. Het zinloze ervan werd duidelijk geïllustreerd in het Clairière de l’Armistice. Dood voor grenzen. Hij was al twee grenzen gepasseerd (Vlaanderen/Wallonië en België/Frankrijk. Hij had het niet eens gemerkt. Hier was het dat den Duits tot twee maal toe zijn handtekening van overgave moest zetten, miljoenen doden later.

Compiégne straalde een ‘je ne sais qoi’ gevoel uit, een tendresse, majestatisch ook met zijn keizerlijke en koninklijke paleizen (helaas op dinsdag gelsoten). Paris in de achtertuin. Geen ontkomen bovendien aan de legendarische Jeanne d’Arc. Hij voelde zich stukken beter en kocht een zakje Picantins, een snoepje van chocolade, hazelnoot en noga. De bêtises van Cambrai was hij vergeten te kopen. Dit soort slordigheid zou hem niet meer overkomen. Het word zeker een heerlijk etentje straks.