Km: 140 Gemiddelde: 24/U Wind: ZW4bf HS: 135 Stemming : gezonde nervositeit
Daar stond hij dan, de 62-jarige jongeling, klaar voor zijn fietstocht naar Santiago de Compostela. De fiets keurig gepoetst, het lichaam in de ban van emoties : licht trillende lippen, vochtige ogen die net geen traan pleegden, sneller kloppend hartje, maag geknaag, gelukkig niet zichtbaar voor de talrijk opgekomen supporters. Deze dag en de komende 30 dagen hadden hem dus maanden bezig gehouden. Heel het Compostela-gedoe was een mythe vond hij, maar hij was er toch maar onderdeel van geworden. Het Genootschap van Compostelagangers had hem zelfs geloofsbrieven overhandigd. Hij was verlegen over zijn hypocrisie.
De grappen en grollen van de vele clubleden, die hem op zijn eerste rit zouden begeleiden, drongen niet echt tot hem door. Hoe zou dit allemaal aflopen ? De aangeboren angst had zonder moeite een ellenlange lijst van mogelijke calamiteiten gebaard, de een al fataler dan de andere. Zelden de rust, altijd de angst.
Hij nestelde zich in de warmte van de groep, beschut tegen mogelijke wind, in de hoop op die manier een dag inspanning te winnen. Hoe zou de wereld eruit zien zonder vrienden, dacht hij. Achter de donkere glazen van de spiksplinternieuwe bril konden de tranen even hun beloop gaan. Het afscheid van enkele dierbaren was moeilijk geweest. De ceremoniële overhandiging van de checque van 800€ door de fietsclub vervulde hem dan weer met fierheid en blijdschap.
De voorbije paar weken waren niet echt vlot verlopen. De stress van het laatste moment. Altijd uitstellen, dralen, wachten, afwegen. Dominant in zijn leven. Op het laatste moment zaken regelen die weken geleden al hadden kunnen gebeuren. Daarbij nog die knie die had opgespeeld tijdens een oefenrit. Ei zo na geen start. Geruststellend gesus echter van de begeleidende arts, zoals steeds. Zadel beetje lager, rechtervoet beetje meer naar buiten. Bij intense training komen de tekortkomingen van de lichaamscarrosserie aan het licht. Dan moet je de techniek wat aanpassen. Klaar. Het leven is simpel.
De wegen waarover in de aanvangsfase werd gereden moeten zowat de slechtste van het land zijn. Je zal maar Creevits heten. Sommigen wilden zelfs haar voeten kussen, maar neigden net iets te veel voorover. De hevige wind zorgde ervoor dat het vrouwelijk gezelschap in de groep zelfs niet meer aan praten toe kwam. Om nog steeds onbekende reden was de rit langer dan verwacht. Hij gaf echter geen krimp. Hoogstens een aanmaning om wat langzamer te rijden. Er volgden voor hem nog meer dan 2000 km.
Doornik was in feeststemming. De deuntjes van de plaatselijke harmonie op de zonovergoten markt brachten hem in de goede stemming. De twee Tournay Blondes zullen daar ook niet vreemd aan geweest zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten